نقد و بررسی فیلم جدید سونیک

فیلم جدید «سونیک» اثری تحسین‌برانگیز است؛ فیلم‌نامۀ آن کاملاً اختصاصی و خاص خود فیلم است و بازی هنرپیشگان واقعی در نقش شخصیت‌های منفی و نیز قهرمانان داستان به‌خوبی در فیلم جا افتاده است و مجموعۀ «جای خوب» (با عنوان اصلی The Good Place) را به خاطر می‌آورد. در این فیلم، دشمنان سونیک به دنبال دستیابی به توانایی حرکت فوق سریع او هستند؛ اما سونیک، با صداپیشگی بن شوارتز، برای فرار از دست آن‌ها، با کمک دروازه‌ای که حلقه‌های جادویی می‌گشایند، از سیارۀ خود فرار می‌کند و ناگهان خود را در شهر کوچک گرین هیل روی کرۀ زمین می‌بیند. سونیک بسیار سریع صحبت می‌کند. این مهارت، حاصل ۱۰ سال پنهان‌شدن او از دید همگان است؛ او برای پنهان‌ماندن از دید مردم مخفی شده بود و برای سرگرم‌کردن خودش در تمام این سال‌ها، در تنهایی با خودش حرف می‌زد!
ناگهان، در اثر افزایش ناگهانی انرژی، منبع برق شهر از کار می‌افتد و مقامات، دکتر رباتنیک (با بازی جیم کری) را برای بررسی مشکل اعزام می‌کنند. سونیک با کلانتر خوش‌قلب شهر، تام (که جیمز مارسدن نقش او را بازی می‌کند) همراه می‌شود . آن‌ها زوجی صمیمی را تشکیل می‌دهند که در سفر‌های جاده‌ای و دعواهای رستورانی با هم هستند.

بیشتر ماجرای فیلم «سونیک خارپشت» در شهری رخ می‌دهد که چندان که باید ساخته و پرداخته نشده است. این مکان دو مشخصۀ ویژه دارد: اول آنکه شهری کوچک است و دوم ساختمان‌های بتنی بزرگ، خیابان‌های آن را احاطه کرده‌اند. در این فضا، محیط زیبا و شاداب بازی «سونیک» در مرحلۀ «تپۀ زمرد» (با عنوان اصلی Emerlad Hill Zone) به ذهن می‌آید که در فیلم نیز حدود ۳۰ ثانیه از آن نمایش داده می‌شود. با دیدن این تفاوت، بیننده آرزو می‌کند که کاش کل ماجرای فیلم در چنین فضای سرزنده‌ای اتفاق می‌افتاد. شاید اگر به‌جای آوردن سونیک به دنیای انسان‌ها، فیلم مخاطب را به دنیای سونیک می‌برد آنچه از کار در‌می‌آمد بسیار موفقیت‌آمیزتر بود. با وجود این، می‌‌توان گفت که فیلم «سونیک خارپشت» ارزش تماشا‌کردن دارد و موفقیت آن را باید مرهون شخصیت‌های دوست‌داشتنی و البته طراحی دوبارۀ سونیک دانست.